27 Ocak akşamı Babam, Kardeşim ve Ben Galatasaray derbisi öncesi buluştuk. Amacımız birlikte olmak, derbiyi birlikte seyretmekti. Beşiktaş'lılık çoğunlukla mutlulukları yaşamak değil, üzüntüleri paylaşmaktır. Bir güldüysek bin ağladık, bunun için özel zaten. Başarıların ve mutluluğun peşinden koşmadık. Yenilmekten korksak Beşiktaş'ı tutmazdık..
Maç öncesi içimizde bir acaba bile yoktu belki, hepimizn tek derdi birbirimizin üzülmemesiydi. Hiç dile dökmedik, söylemedik ama hissediliyordu. Babam Beşiktaş'ın yenmesini bizim için, Biz Babamız için istiyorduk. Yenilgiler önemli değil, her yenilgi de daha da çok seviyoruz ama ah bir de sevdiklerimiz üzülmese..
Maçın heyacanı ve stresini azaltmak için önce rakılar sonra biralar devrilmeye başladı. Gol de o kadar erken geldi ki stres ve heyecan da pek olmadı açıkçası. Takım iyi değildi, Galatasaray daha çok istedi ve kazandı.
Bu maç bize bazı dersler vermiştir. Futbol devamlı tekrarlanan derslerden ve tekerrürden ibaret bir seyirlik değil mi zaten.. Bizim için değil..
Bu maçın en güzel yani herkesin maçtan sonra 'İYİ Kİ BEŞİKTAŞ'LIYIM' demesidir herhalde.
(yazının devamı için 'Devamı' butonunu tıklamanız yeterli)
